ย้อนทบทวนวัยเยาว์ฝ่าเท้าน้อย
เท่าฝาหอยแม่คอยประคองขวัญ
ฝากรอยจูบจุมพิตสถิตมั่น
ไม่มีวันลบเลือนเตือนทรงจำ....
เมื่อเติบใหญ่ ไม่ลืมตน จนโอหัง
ถึงเด่นดัง ใหญ่โต โก้ลุคล้ำ
ไม่ลืมคุณ แม่พร่ำสอน ทุกถ้อยคำ
จักน้อมนำ อ่อนน้อมพร้อมถ่อมตน
ทั้งสองเท้า ก้าวย่าง อย่างมีเกียรติ
ไกลเสนียดทางเลวเหวมืดมน
ก้มลงมองฝ่าเท้าคราวสับสน
ก้าวข้ามพ้นมนต์จุมพิตสะกิดใจ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น