ให้อภัย..ย่อมชนะใจที่ไม่แพ้

ให้อภัยเสมอ...ขอยอมแพ้

ไม่หวังแก้เพื่อชนะให้เดียดฉันท์

ขอมอบมิตรภาพแทนรางวัล

ดีกว่าศัตรูกัน..ไม่ร่วมทาง..

อนาถ..ชีวิต

ชีวิตมลาย.... 

หนึ่งความตายนำพาพลัดพราก

ผ่านความลำบากยากแค้นสุดแส้นดิ้นรน

ไม่เหลือปรานี 

ให้หวังเป็นที่พึ่งพ้น

เห็นเป็นแค่เศษเดนจน

ปล่อยยอมจำนนทนตาย....

ยังมีหวังเสมอ..แม้จะลม ๆ แล้ง ๆ

ถึง คืนวันจะโศก  ทะเลจะคร่ำครวญ

ชีวิตยังรัญจวน  โหยหาแต่ความหวัง

จะสุขหรือทุกข์  เปลี่ยนแปรไม่จีรัง

ขอเพียงพลังกำลังใจไม่ย่อท้อ

            ถึงคืน  จะเศร้า  แนบหนาวสักเพียงใด

ขาดคนเอาใจ  ยิ้มได้  ไม่เคยงอ

ไออุ่นไอรักหวังใจได้เคลียคลอ

จากคนที่รอพอใจจะจริงจัง

ผ่านคืนและวันสายลมที่เปลี่ยนแปร

กำลังใจแน่วแน่  ยังยัดยืนจีรัง

ถึงแม้คนรักจะหันมาเกลียดชัง

ก็ยังเฝ้าหวัง คนเกลียดชัง จะเข้าใจ

            สายน้ำหลั่งไหล  ..ไม่มีวันกลับคืน

ทะเลสะอื้นซัดคลื่น  ...อยู่หวั่นไหว

ความหวังความฝัน...ไม่มีวันเปลี่ยนไป

เฝ้าหวังวันใหม่ ...  ด้วยใจที่เกินร้อย

            คงมีสักวัน ...ความฝันจะเป็นจริง

ดังใจที่อ้างอิง ..ทุกทุกสิ่งที่รอคอย

สำเร็จสมใจ  ...เส้นชัยไม่เลือนลอย

มีคนรอเกี่ยวก้อยร้อยใจ...เป็นหนึ่งเดียว

ความสาวไม่เที่ยง

"เพลงอนิจจัง แต่งให้กำลังใจสาวสาว "

สาวสาว คือมวลดอกไม้ 

ยามสาวไฉไลเบ่งบานแช่มชื่น

สาวงาม ดังดอกไม้หอม

ชวนหมู่ภมรดมดอม..ทุกวันคืน

สาวเอ๋ย..อย่าพึ่งโรยรา

เหี่ยวแห้งเลยหนา...อยู่ค้ำฟ้าคู่สาว

เป็นดอกไม้ ที่สวยยันเช้า

ให้โลกของเรา ไม่เหี่ยวเฉาโรยรา...

อนิจจา..ความสาวไม่เที่ยง

ต้องแก่เอนเอียงไม่เที่ยงแท้หนา

จากสาวสาว สู่วัย ชรา...

ต้องมวยมรณา..ดังดอกไม้โรย..

เป็นดอกจันทร์ ที่งามตอนเผา

สุดแสนน่าเศร้า มีแต่เสียงโอดโอย

ไม่นานเหลือเพียงเศษเถ้าโปรย

ใครจะกอบโกย เมื่อไม่เหลือความสาว...