เพราะมีสิ่งดี. กันภัยให้ปลอดภัย

เพราะมีสายน้ำไหลผ่านที่แห้งแล้ง เพราะมีแสงส่องผ่านที่สลัว เพราะมีมิตรภาพ..ปราบความกลัว เพราะมีชั่ว..จึงต้องมีดีไว้ให้ร่มเย็น...

ให้อภัย..ย่อมชนะใจที่ไม่แพ้

ให้อภัยเสมอ...ขอยอมแพ้

ไม่หวังแก้เพื่อชนะให้เดียดฉันท์

ขอมอบมิตรภาพแทนรางวัล

ดีกว่าศัตรูกัน..ไม่ร่วมทาง..

อนาถ..ชีวิต

ชีวิตมลาย.... 

หนึ่งความตายนำพาพลัดพราก

ผ่านความลำบากยากแค้นสุดแส้นดิ้นรน

ไม่เหลือปรานี 

ให้หวังเป็นที่พึ่งพ้น

เห็นเป็นแค่เศษเดนจน

ปล่อยยอมจำนนทนตาย....

ยังมีหวังเสมอ..แม้จะลม ๆ แล้ง ๆ

ถึง คืนวันจะโศก  ทะเลจะคร่ำครวญ

ชีวิตยังรัญจวน  โหยหาแต่ความหวัง

จะสุขหรือทุกข์  เปลี่ยนแปรไม่จีรัง

ขอเพียงพลังกำลังใจไม่ย่อท้อ

            ถึงคืน  จะเศร้า  แนบหนาวสักเพียงใด

ขาดคนเอาใจ  ยิ้มได้  ไม่เคยงอ

ไออุ่นไอรักหวังใจได้เคลียคลอ

จากคนที่รอพอใจจะจริงจัง

ผ่านคืนและวันสายลมที่เปลี่ยนแปร

กำลังใจแน่วแน่  ยังยัดยืนจีรัง

ถึงแม้คนรักจะหันมาเกลียดชัง

ก็ยังเฝ้าหวัง คนเกลียดชัง จะเข้าใจ

            สายน้ำหลั่งไหล  ..ไม่มีวันกลับคืน

ทะเลสะอื้นซัดคลื่น  ...อยู่หวั่นไหว

ความหวังความฝัน...ไม่มีวันเปลี่ยนไป

เฝ้าหวังวันใหม่ ...  ด้วยใจที่เกินร้อย

            คงมีสักวัน ...ความฝันจะเป็นจริง

ดังใจที่อ้างอิง ..ทุกทุกสิ่งที่รอคอย

สำเร็จสมใจ  ...เส้นชัยไม่เลือนลอย

มีคนรอเกี่ยวก้อยร้อยใจ...เป็นหนึ่งเดียว

ความสาวไม่เที่ยง

"เพลงอนิจจัง แต่งให้กำลังใจสาวสาว "

สาวสาว คือมวลดอกไม้ 

ยามสาวไฉไลเบ่งบานแช่มชื่น

สาวงาม ดังดอกไม้หอม

ชวนหมู่ภมรดมดอม..ทุกวันคืน

สาวเอ๋ย..อย่าพึ่งโรยรา

เหี่ยวแห้งเลยหนา...อยู่ค้ำฟ้าคู่สาว

เป็นดอกไม้ ที่สวยยันเช้า

ให้โลกของเรา ไม่เหี่ยวเฉาโรยรา...

อนิจจา..ความสาวไม่เที่ยง

ต้องแก่เอนเอียงไม่เที่ยงแท้หนา

จากสาวสาว สู่วัย ชรา...

ต้องมวยมรณา..ดังดอกไม้โรย..

เป็นดอกจันทร์ ที่งามตอนเผา

สุดแสนน่าเศร้า มีแต่เสียงโอดโอย

ไม่นานเหลือเพียงเศษเถ้าโปรย

ใครจะกอบโกย เมื่อไม่เหลือความสาว...

ฝากสิ่งที่ดีไว้...เป็นกำลังใจให้เสมอ

อยากฝากตะวันไว้ในหัวใจ..ใครสักคน

ในยามหมองม่นจะเป็นแสงแห่งกำลังใจ

อยากฝากไออุ่นกรุ่นฝันละมุนละไม

ขอมอบไว้...ยามที่หัวใจของใครเหน็บหนาว.

อยากฝากสายฝน..โปรยปรายแด่ใจแห้งแล้ง

ยามเหือดแห้ง..ไม่แล้งน้ำใจอบอ้าว

อยากฝากสายลมพัดพรมหัวใจบางคราว

ใครหนอปวดร้าวพัดเศร้าให้พ้นมลทิน

อยากฝากแสงดาวพร่างพราวคู่ฟ้าราตรี

ให้ใจคนดีสดใสในยามสูญสิ้น

อยากฝากดวงเดือนเป็นเพื่อนห่วงหาถวิล

หัวใจโรยริน..ไม่เลื่อนลับฟ้าราตรี

อยากฝากรอยยิ้มอิ่มใจ..ช่วยให้คล้ายเหงา

ลบรอยซ้ำเศร้ายิ้มสู้ปัญหาไม่หนี

อยากฝากพลังกำลัง...จากใจดวงนี้

พยุงคนดี..ให้ลุกขึ้นสู้อีกหน...

เส้นชัย ยังรอคอย ผู้ไม่ยอมแพ้เสมอ

ตะวันลับฟ้า  ยังกลับมาใหม่

นกน้อยจากไป  ยังกลับคืนรัง

วันนี้พ่ายแพ้    ใช่หมดความหวัง

พรุ่งนี้อีกครั้ง....ตะวันยังทอแสง

เก็บความพ่ายแพ้...ไว้เป็นแค่บทเรียน

ขวากหนามตำเสี้ยน..แค่หยอกให้เข้มแข็ง

ว่าอย่าอ่อนแอ.. ยอมพ่ายแพ้โรยแรง

เพียงหัวใจกล้าแกร่ง เร่งทอแสงอำไพ..

สักวันต้องชนะ...อย่าละพยายาม

ฟ้าหม่นเปลี่ยนสีคราม  ยังกลับมาสดใส

ชีวิตเคยมืดมัว หมอกสลัวให้ผ่านไป

ลองเริ่มต้น แล้วสู้ใหม่...เส้นชัยยังรอคอย...

บทเรียนจากฝ่าเท้า (ต่อ)

ย้อนทบทวนวัยเยาว์ฝ่าเท้าน้อย

เท่าฝาหอยแม่คอยประคองขวัญ

ฝากรอยจูบจุมพิตสถิตมั่น

ไม่มีวันลบเลือนเตือนทรงจำ....

 เมื่อเติบใหญ่ ไม่ลืมตน จนโอหัง

ถึงเด่นดัง ใหญ่โต  โก้ลุคล้ำ

ไม่ลืมคุณ แม่พร่ำสอน ทุกถ้อยคำ

จักน้อมนำ อ่อนน้อมพร้อมถ่อมตน

ทั้งสองเท้า ก้าวย่าง อย่างมีเกียรติ

ไกลเสนียดทางเลวเหวมืดมน

ก้มลงมองฝ่าเท้าคราวสับสน

ก้าวข้ามพ้นมนต์จุมพิตสะกิดใจ..

บทเรียนจากฝ่าเท้า..(ต่อ)

รอยจูบรูปประทับที่ฝ่าเท้า

ทุกย่างก้าวแม่เฝ้ามองจ้องแลเหลียว

คอยย้ำเตือนอย่าหลงทางอบายเปลี่ยว

จงเด็ดเดี่ยวเจออุปสรรคให้หนักแน่น

...แว่วเสียงจุมพิตสะกิดใจให้ฮึกเหิม

กำลังเสริมแรงใจไฟโลดแล่น

พร้อมฝ่าฟันปัญหาอย่างกล้าแก่น

เหมือนสองแขนแม่พยุงมุ่งสู่ฝัน...

บทเรียนจากฝ่าเท้า

เริ่มบทบาทชีวิตลิขิตก้าว  

เรียนรู้เท้าทั้งสองที่อ่อนไหว

หกล้มบ้างคลานบ้างเมื่อเยาว์วัย  

เจ็บร้องให้พ่อแม่ปลอบกลับชอบชม

เมื่อฝ่าเท้าถูกสัมผัสประทับจูบ     

แม่ไล้ลูบจูบเบา ๆ ตอนหกล้ม

เสียงจุมพิตปัดเป่าหายระบม     

แล้วค่อยก้มประคองกายหมายก้าวเดิน

ก้าว ที่หนึ่ง สอง สาม ไม่อาจมั่น  

หกล้มพลันแม่แลไหวไม่ห่างเหิน

ก้าวต่อไปอย่างมั่นใจแม้เผชิญ    

อาจบังเอิญหกล้มบ้างก็ช่างมัน

จึงเข้าใจบทเรียนที่แม่จูบ            

เป็นภาพรูปประทับใจไม่แปรผัน

เพียงก้าวเดียวไม่พอ..ให้คงมั่น   

มุ่งสู่ฝัน..ที่ฝันใฝ่ ใช่เพียงแค่ก้าวเดียว....

ไม่จีรัง

ฤดูฝนวสันต์ช่างแสนสั้น

ไม่นานวันเหมันต์ก็เปลี่ยนผ่าน

หนาวแค่หนาวหัวใจได้ไม่นาน

ลมร้อนซ่านผ่านฤดูสู่คิมหันต์

ฤดูฝนวสันต์ช่างแสนสั้น
ไม่นานวันเหมันต์ก็เปลี่ยนผ่าน
หนาวแค่หนาวหัวใจได้ไม่นาน
ลมร้อนซ่านผ่านฤดูสู่คิมหันต์

เชิญมาทางนี้

ที่นี้ไม่ขัดข้องหม่นหมองจิต
ไม่ผูกผิดวุ่นวายหายขัดข้อง
ที่พ้นจากป่าช้าไม่เศร้าหมอง
ที่รับรองสันติรสโอสถธรรม

รักแม่เสมอ

ไม่มีคำใดยิ่งใหญ่เกินคำว่า "แม่"
ไม่มีรัก แท้ ยิ่งใหญ่เกินใจ แม่รัก
ไม่มีไออุ่น ละมุน เกินอ้อมหนุนตัก
แม่คือที่พิงพักรักลูกหนักยิ่งกว่าแก้วตา..
อยากบอกรักแม่
ว่าลูกรักแท้ ถึงแม่บนฟ้า
ผ่านห้วงแห่งกาลเวลา
ลูกขอสัญญา...จะเป็นคนดี..
ยังคงจดจำถึงคำแม่สอน
เมื่อครั้งยามนอนแม่กล่อมพัดวี
แม้แม่ไม่อยู่วันนี้...
จะกตเวที กตัญญูรู้คุณ..

พระคุณแม่

พฺรหฺมาติ มาตาปิตโร   ปุพฺพาจริยาติ วุจฺจเร

อาหุเนยฺยา จ ปุตฺตานํ  ปชาย อนุกมฺปกา.

พระคุณแม่บริสุทธิ์ดุจดังพรหม          ครูอบรมสั่งสอนบุตรสุดเดียงสา

ผู้ควรบูชาของบุตรธิดา                      อุปการคุณหนุนเลี้ยงแล..

รักของแม่แผ่เมตตารักษาลูก                 สายใยผูกพันรกปกดวงแด

กรุณาลูกรักไม่ผันแปร                       ในใจแม่มุทิตาเอื้ออาทร..

ครูคนแรกที่ใส่ใจใฝ่อบรม                    เตรียมเพาะบ่มความดีที่แม่สอน

ให้รู้ถูกรู้ผิดทุกขั้นตอน                       แม่ช่วยป้อนสอนวิชาคุณค่าคน..

แม่คือบุพพการีที่มีคุณ                       เลี้ยงค้ำจุณลูกรักหนักไม่บ่น

ทนเหนื่อยเหน็ดหนาวร้อนซ่อนกมล              หวังลูกพ้นลำบากยอมตรากตรำ...

แม่คือผู้ให้กำเนิดเกิดลูกรัก                   เฝ้าถนอมฟูมฟักทุกเช้าค่ำ

ทนอุ้มท้องเก้าเดือนเคลื่อนล่วงล้ำ             ยังจนจำวันเจ็บปวดเพื่อลูกยา..

พระคุณแม่ยิ่งใหญ่มหาศาล                   ยากเปรียบปานเทียบทานกล่าวสรรหา

ยิ่งกว่ามหาสมุทรแม่คงคา                    พสุธากว้างใหญ่ไม่เทียบทาน

กลิ่นแห่งศีล ย่อมชนะกลิ่นทั้งมวล

จนฺทนํ ตครํ วาปิ
อุปฺปลํ อถ วสฺสิกี
เอเตสํ คนฺธชาตานํ
สีลคนฺโธ อนุตฺตโรฯ
"กลิ่นจันทน์หอม พร้อมดอกกฤษณา
อุบลในธาราว่าหอมหวน
กะลำพัก ออกดอกหอมอบอวน
ทั้งหมดล้วน ไม่สู้ศีลกลิ่นขจร.."

ความหวังยังมี

ความหวังยังมีขอให้มีความหวัง

อย่าท้อแท้พ่ายพัง

อย่าพึ่งสิ้นหวัง

หมดกำลังใจ.....

หนทางก้าวเดิน..

ต้องเผชิญอุปสรรคมากมาย

หากต้องยอมแพ้พ่าย

คงหมดความหมาย..นักสู้ชีวิน

เหนื่อยหนัก..ก็พักก่อน

ขอซบดินกลิ่นไอฝุ่นได้หนุนพัก
แทนหนุนตักแม่นอนผ่อนเหนื่อยหาย
ลืมทุกอย่าง ไร้กังวลกรนสบาย
ไม่ฝันร้าย ใครมากวนให้ป่วนใจ....

เป็นที่เรา

จงเป็นในสิ่งที่เป็น
อย่าอยากเป็นในสิ่งที่ไม่เป็น..
**พึ่งรู้ตัวว่า เป็น เรา หรือ ไม่เป็น
พึ่งรู้เห็นเป็น เรา ก็ วันนี้
เราใช่เรา อยู่ที่เรา ใครบ่งชี้
ปฐพี พยานเห็น เป็นที่เรา...ฯ

ฝ่าชีวิต..ความตาย

ชะตากรรมชีวิตช่างโหดร้าย

บนยอดปลายเส้นด้ายแห่งความหวัง

จะรอดพ้นฝ่าความตายหรือพ่ายพัง

ไม่อาจหยั่งรู้ชะตา...ว่าอย่างไร

เพียงความกล้าฝ่าความกลัวที่หลอกหลอน

ไม่อาจร้องอุทธรณ์หรือร่ำให้

แลกชีวิตเพียงมุ่งหวังเหลือโชคชัย

ไม่บรรลัยเพราะแรงใจสู้พยายาม....
(นับถือหัวใจ อีกัวน่า)

ดีต่อใจ..ที่ดีจริง

ดีต่อใจ เรา ไม่พอเขา
ดีแค่เรา..นั้นเขาไม่พอ
ดีต่อใจ เขา และเรา จึงดีต่อ
ทั้งเราเขา..ก่อดีที่หัวใจ.....
(ดีต่อใจที่ดีจริง)

กำลังใจ..แด่เธอผู้หลังผิด

อย่าให้ความท้อ...มาเป็นหนามยอกใจ

ทำลายภาพอ่อนไหว...สะเทือนอารมณ์

แก้ไขสิ่งผิด ที่พาชีวิตขื่นขม

ยกจากหลุมหล่มโคนตมอบาย....

   อย่ามัวแต่ท้อใจ...อาลัยพ่ายพัง

ตรอมใจหมดหวัง ฝังชีวิตเดี่ยวดาย

เลิกทาสติดยา...พาชีวิตพ้นความตาย

ตะวันยังไม่สาย....ขออย่าได้ยอมแพ้...

   มีวันนี้วันใหม่...ลืมเรื่องร้ายวันวาน

ฝึกหัวใจห้าวหาญเด็ดเดี่ยวแน่วแน่

คนข้างหลังยังคอยอุตส่าห์ดูแล..

อย่าลืมพ่อแม่...ผู้ให้กำเนิดมา....

ปริศนา..ยักษ์สามตน

มียักษ์สามตัวกุมกินหัวใจคน

ยักษ์หนึ่งตนชอบโลภอยากเหลือประมาณ

ยักษ์ที่สองมักโกรธเกลียดเป็นสันดาน

อีกยักษ์อันธพาลมืดบอดหลงโง่งมงาย

หัวใจใครถูกยักษ์สามคุกคามกิน

ต้องแดดิ้นสิ้นมนุษย์ว่าฉิบหาย

โลกทั้งโลกต่างแก่งแย่งดูวุ่นวาย

ต้องมลายพ่ายสูญสิ้นคุณธรรม...

พึงกำจัดยักษ์ทั้งสามให้ตามบด

อย่าให้โลภมากำหนดคอยเหยียบย้ำ

ให้รู้จักเสียสละทานกรรม

เมื่อโกรธเข้าครอบงำให้บริกรรม น เมตตา

พยายามเพียรภาวนาปัญญาเกิด

รู้ต้นเหตุกำเนิดแห่งปัญหา

มีสติระลึกรู้ด้วยปัญญา

จึงอาจฆ่ายักษ์สาม..ตามงอกงามคุณธรรม..

จงพยายาม...จนกว่าจะสำเร็จ

จะปีนเขา ก็ต้องปีนให้ถึงยอด
จะมุดลอดอุโมงค์ ก็ให้พ้นถึงที่หมาย
จะทำสิ่งใดให้ทุ่มเท ด้วยใจกาย
ถึงสุดท้าย...ให้สำเร็จเผด็จชัย..
(จงพยายาม จนกว่าจะสำเร็จ)

คืนสะอื้น ..ชีวิตไร้อิสรภาพ

เครดิตภาพจาก: https://www.youtube.com/watch?v=rSE45941hkQ

เคยนอนหลับฝันดีราตรีก่อน
ยังมีหมอนผ้าห่มพัดลมไหว
บนเตียงฟูกนุ่มนวลชวนฝันไกล
ค่อยหลับไหลนิทรา..พ้นราตรี
...แต่คืนนี้ อ้างว้าง ทุกอย่างสูญ
ช่างอาดูรเดี่ยวดาย ตะกายหนี
ในห้องแคบ กรงขัง พอเหลือที่
เปรี้ยวแสนดี ร้องร้ำให้...ใครจะรู้...

จะไม่ยอมแพ้

พยายามลุก ทุกครั้ง ที่พลาดล้ม
ขึ้นจากตมหล่มหลุมลึกพ้นห้วงเหว
ฝ่าอุปสรรคขวากหนาม ฝ่าไฟเปลว
จะไม่ยอมล้มเหลว พ่ายชีวิน....
(กุดจี่ขี้ควาย ได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ที่มีความพยายามอดทนสูงที่สุด)

มองหามิตร..ใช่มองหาศัตรู

จะมองสิ่งใด ให้มองด้วยใจที่อ่อนโยน

ไม่คิดโค้นคุกคามหยามข่มเหง

ใส่ใจเขาใจเราต่างกลัวเกรง

ใช่นักเลงอันธพาลกรานกร่างตัว...

เคารพสิทธิ์เสรีภาพ ไม่หยาบคาย

นอบน้อมกาย จริงใจ ไม่ข้ามหัว

พูดอ่อนหวาน สานสัมพันธ์มิตรถ้วนทั่ว

อย่าหลงมัว ว่าตัวใหญ่...ไม่รู้ตาย..

โรคลืมสติ..ปากหวาน มักก้นเปรี้ยว

เครดิตรูป http://www.bangkokbiznews.com/news/detail/758043

ไม่ได้คิดจะฆ่า..ว่าสั่งสอน

แต่พลาดป้อนความตายไม่คลาดคิด

ที่มอบตัว..เพราะกลัวสำนึกผิด

ขอแค่สิทธิ์โอกาส ...เป็นคนดี....

(ปากหวาน มักก้นเปรี้ยว)

อย่าดูถูก..เหี้ยเลย

ถึงผมจะเหี้ย ก็เหี้ยแต่แค่ชื่อ
ผมไม่ดื้อ ไม่เหี้ย..ไม่เลียเขา
ไม่ได้เลว..อย่างเหี้ย..คนชอบเดา
อย่ามาเหมาว่า..ผมเหี้ย..เอี้ย จริง ๆ
(อะไรนักหนา...มนุษย์)

โชคดีนะ....คนเลว

ขอส่งเธอ ให้กรรม ที่ทำไว้

ขอ ส่งใจ อวยพร ให้ สมหวัง

ขอให้เธอได้รับผล..ในกรงขัง

ขอฝากฝังทุกข์ไว้..ในใจเธอ..

สวย..โสมม

เห็นข่าวเธอ ช่างเปรี้ยว ดูเสียวสุด
ฆ่าหั่นศพเพื่อนมนุษย์ สุดอ่อนไหว
หัวเราะยิ้ม ปริ่มปรีดา สา.. แก่ ใจ
เธอช่างสวยจัญไร ไร้ค่า..น่าโสมม..

นิยามคนดี

เป็นคนดี ดีที่ไหน ใคร่สำรวจ

ใช่ดีอวด รวยเด่น เป็นเศรษฐี

ใช่มีตำแหน่งใหญ่โต หน้าตาดี

ใช่มีบารมีล้นฟ้าบ้าอำนาจ...

เป็นคนดี ดีที่กาย วาจา จิต

ไม่หลงผิดทุจริตคิดผิดพลาด

สุจริต กาย วาจา ใจ ใสสะอาด

ควรประกาศว่าคนดี ที่ ดีจริง..

เริ่มใหม่...อีกสักครั้ง

รอแสงใหม่ตะวันขึ้นขอบฟ้า

รอนาฬิกากลับมาเดินอีกครั้ง

รอรถฟิตเติมน้ำมันให้เต็มถัง

เติมพลังแรงใจ...พร้อมสู้ใหม่..อีกสักหน..

หมด..แรง

เหมือนตะวันจะรีบดับลับขอบฟ้า

นาฬิกาหยุดเดิน..ไม่ส่ายเข็ม

เหมือนรถ หมดน้ำมันไม่เติมเต็ม

แรงเคยเข้มกลับหดหาย..จะพ่ายพัง..

ขอให้ผ่านไป..ที่ผ่านมา

ผ่านวัยผ่านวัน ผ่านสารพันทุกข์โศก

ผ่านเรือนรังโรค ผ่านวิปโยคภัยพาล

ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านรวดร้าวรุกราญ

ผ่านอุปสรรคกั้นกราน ผ่านทรมานเกินทน

ผ่านวิกฤตชีวิต    ผ่านลิขิตยากจน

ผ่านวิบากกรรมผล  ผ่านถนนคนโลกีย์

ผ่านปีผ่านเดือน      ผ่านฤดูเคลื่อนดิถี

ผ่านฟ้าผ่านปฐพี     ผ่านนทีสายน้ำไหล

..ผ่านคนหลวงหลอก  ผ่านคนกลับกรอกไม่จริงใจ

ผ่านเสนียดจัญไร      ขอให้ผ่านไป ที่ผ่านมา...

ห่างไกล ยิ่งห่างกัน

เส้นทางห่างไกล เชื่อมใจไม่ถึง

ห่างไกลเกินคนึง ยากหยั่งถึงเชื่อมใจ

ต่างดอกฟ้าผกาดิน  ต่างแดนถิ่นสิวิไลท์

ต่างชนชั้นยิ่งห่างไกล  ยิ่งต่างใจยิ่งห่างกัน

คนดี อยู่แค่วันเดียวก็ประเสริฐกว่า

การทำดี แม้ไม่นาน สิ้นกาลน้อย
ดีกว่าร้อยอยู่นานปี ดีไม่เหลือ
ทำประโยชน์โสตถิผลช่วยจุนเจือ
ก็ยังเหนือกว่าคนบ่นไม่สนทำ.....

อยากหนาว....อีกสักครั้ง

(อยากหนาว...อีกสักครั้ง)
คิดถึงฟ้าลมหนาวที่เพิ่งผ่าน
เหมือนวันวานเปลี่ยนฤดูสู่คิมหินต์
คิดถึงผ้าห่มหนาวเคยคู่กัน
หมอนใบนั้นเคยนอนหนุนยังอุ่นใจ
คงแยกทางกันสักคืนเพื่อซักฟอก
ให้สะอาดภายนอกเพื่อใช้ใหม่
เตรียมรอรับฤดูที่เปลี่ยนไป
เหลือหัวใจยังหนาวร้อนซ่อนฤดู.....

อยู่ตั้งร้อยปี..ก็ไร้ค่า

ผู้เกียจคร้าน การงานด้านเป็นหมัน

ไม่ขยันหมั่นเพียรเลวจนเหลวไหล

ถึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ดีห่างไกล

มีแต่ชั่วจัญไร ไร้ค่าคน

ผู้ขยันเพียรหมั่นอย่างมั่นคง

ถึงดำรงอยู่แค่วันสั้นไม่พ้น

เมื่อความตายมาเยือนเตือนกมล

ดีเหลือล้นประเสริฐกว่าอยู่ร้อยปี..